Beste mensen, beste Fortuynisten,
We gaan even terug in de tijd. Voorjaar 2002. ‘Pim Fortuyn zet mensen tegen elkaar op. Hij vergroot de angst en zaait haat.’ – Nico Janssens van de VVD Rotterdam. ‘Dat je hem extreemrechts kunt noemen, blijkt alleen al uit het feit dat hij nu complimenten krijgt van het Vlaams Blok.’ – Els Kuiper van de PvdA Rotterdam. ‘Ik wil geen etiketten van racisme of fascisme opplakken, maar dit verschijnsel was voor het laatst in de jaren dertig van de vorige eeuw te zien.’ – Hans Kombrink PvdA wethouder te Rotterdam.
Dit waren Pims opponenten in de Rotterdamse politiek. Geen inhoud, geen debat, slechts vuilspuiterij. Landelijk kwam daar nog veel meer ellende bij. Terwijl zijn schare fans groeide, verguisden de elite en media hem. Gerrit Zalm noemde Pim een ‘gevaarlijke man’. Dat was precies de opmerking die Volkert van der Graaf het laatste zetje gaf om op 6 mei 2002 de man te vermoorden die miljoenen mensen in de huiskamers weer een stem had gegeven. Die in al zijn flamboyante optredens Nederlanders weer hoop en vertrouwen gaf.
Pim is geloofd en Pim is verketterd. Waarom? Omdat hij het vloerkleed wegtrok en we gingen inzien welke problemen de politiekcorrecte kerk daar allemaal onder had verstopt. Problemen met de islam, problemen met de multiculturele samenleving, problemen met de schaalvergrotingen in de publieke sector en de gevaren van de naïeve open-grenzenpolitiek van links.
En beste Fortuynisten, het bevalt nog steeds niet wat ik onder dat vloerkleed zie liggen. Pim zou zich rot schrikken. Ik zie verder afnemende tolerantie voor waarden die wij in Nederland immens lang koesteren. Ik zie weinig homo’s hand in hand lopen, of Joden met een keppeltje. Ik lees over 40.000 salafisten, ik zie kritiek op ons Paasfeest, Kerstfeest, Sinterklaasfeest en onze 4-mei viering, of kritiek op onze gewoonte om een geloof te kunnen ridiculiseren. Tegelijkertijd gebruiken duizenden Turken diezelfde vrijheid liever om de onvrijheid in Turkije te bejubelen. En ik zie een Haagse elite die op al deze thema’s nog steeds in de kramp schiet en dan als antwoord het woordje ‘allochtoon’ schrapt.
Toch heeft Pim in zijn korte tijd ook heel veel bereikt. In Rotterdam spreken we over de periode voor en na Pim. Vanaf 2002 is er op ons stadhuis een cultuuromslag gekomen, een waterscheiding. Het politiek-ambtelijke apparaat werkt nu op basis van afrekenbare doelstellingen. De Rotterdamwet is er gekomen en veiligheid heeft de hoogste prioriteit, of het nu de stadsmariniers, preventief fouilleren of meer cameratoezicht is. Ik weet nog goed dat een stadsmarinier mij als LPF-Kamerlid uitlegde hoe hele wijken van Rotterdam in de periode voor Fortuyn waren ‘doodgepamperd’. Nu worden mensen aan het werk gezet om iets van hun leven te maken, onder andere via een verplichte tegenprestatie voor bijstand. Geen subsidie-infuus of vrijblijvendheid meer, in Rotterdam gelden geen kansen zonder verplichtingen!
Na het benoemen komt het aanpakken, na het lullen het poetsen en na de woorden de daden. Die mis ik verschrikkelijk in Den Haag. Om ons heen wordt het asielbeleid strenger, in Denemarken, België, Zweden, ga zo maar door. Maar niet in Nederland. Asielzoekers worden nog geregeld meer dan een jaar zoet gehouden in een AZC. Bij een afwijzing blijft men hier hangen en gaan de kinderen hier naar school, waardoor ze een tijdje later via een pardon alsnog een verblijfsvergunning krijgen. Of een gratis Bed Bad en Brood regeling. Zodra men statushouder wordt, dan krijgt men een ingerichte woning met extra zorg, extra aandacht en vrijwel automatisch een bijstandsuitkering. Plus het recht om naaste familieleden naar Nederland te halen, de zogenaamde na-reizigers. Dit verhaal wordt financieel en maatschappelijk binnen nu en vijf jaar totaal onbeheersbaar en onbetaalbaar. Maar behalve Geert Wilders en Thierry Baudet durft niemand in Den Haag hierover hardop te spreken of iets te schrijven.
Ons migratiesysteem moet zeer snel gaan wijzigen – met als belangrijkste veranderingen: 1. Primair opvang in de eigen regio, waarbij wij geld, hulp en goederen verstrekken. 2. Geen opvang meer in een AZC aan migranten afkomstig uit veilige landen. Als we ons ridicule migratiesysteem in Rutte III niet gaan wijzigen, dan wordt binnen een paar jaar duidelijk dat wij maatschappelijk vastlopen, zeker bij een volgende economische recessie. Het gevolg: hogere lastendruk, getto’s a la Frankrijk en onleefbare steden. Het taboe om de migratie af te stoppen is momenteel in feite nog veel groter dan 15 jaar geleden.
We hebben Pim en 6 mei heel hard nodig om ons te blijven herinneren aan de dagen van 2002, toen de verstikkende deken van politieke correctheid werd weggetrokken. Nooit meer willen wij terug naar het verdoezelen, naar het ontkennen en naar het wegkijken. Dames en heren, het Fortuynisme in Rotterdam en in Nederland is here to stay!